Ama...

         Çalkantılı ilişkiler içinde bir oraya bir buraya savruluyorum. Sanki bir satranç oyunundayım ama karşımda o kadar çok kişi var ki... Ben bir hamle yapınca karşı taraf beş hamle birden yapıyor. Ben asla o kadar adım sonrasını hesap edemiyorum. Oyunu bozup kalkıp gitmeyi de beceremiyorum. Kuralları kim belirliyor bilmiyorum ama benim lehime olmadığı kesin. Ve işin en kötü yanı bu çirkin oyun hiç bitmiyor. Kişiler, karakterler değişiyor ama ben hep masanın bir tarafında oturmaya devam ediyorum.
         Rakiplerimin çoğu hırsla oturuyor karşıma. Bu bir oyun, eğlenelim diyen de var. Ama gerekli ciddiyeti gösterip aynı zamanda bunun bir oyun olduğunun farkında olan bir bilemedin iki kişi... Onlar da diğerlerinin arasında eriyip gidiyor. Ve ben artık çok sıkıldım. Masayı da taşları da rakipleri de yakmak istiyorum. Her cümlemin sonunda gelen "ama"yı buraya da ekleyeyim. Ama vicdanım en ufak sivriliğimde bas bas bağırıyor.
         Ama bu aralar hayatım çok "ama"...