Gelecekteki Sevgili Torunlarıma

        2016... Bitmene 6 gün kaldı. Hala bir uzaylı istilası, dünyaya yaklaşan bir meteor tehlikesi falan beklemiyor değilim senden. İlerde bu çirkin ve yaşlı dünyaya torun getirmeye karar verirsem (çocuk olayını es geçiyorum) sanırım en çok sen sorulacaksın bana. "Annaneeee(babanne de kabulüm) bize yapılamayan darbeyi anlatsanaaaa..." "Çocuğum inan ben yaşadım, benim kafamdan uçaklar geçti, bombalar atıldı, evim zangır zangır sallandı ama bir şey anlamadım. Size nasıl anlatayım?" diye cevap vereceğim. Yalan yok bizde. Hala anlamadım, anlamayacağım. Bundan 3 5 sene önce "hoca efendimiz, kıymetlimissss" dedikleri insan bir anda darbeci oldu. "Bizim yurtlarımız, bizim okullarımız" dedikleri yerler suç yuvası oldu. "Bizim adamlarımız" dedikleri de düşman... En komiği de biz yıllarca "sınavlarda sorular çalınıyor, torpil yapılıyor" derken bizi susturanlar bir anda ortaya çıkıp "eveeeet, 2012de lys'de şifre varmış, 2009da kpss'de sorular çalınmış" demediler mi göbeklerini kaşıya kaşıya? Ve kimse yadırgamadı. Gerçekten. Kimse "çalan siz değil miydiniz?" demedi. Hırsız bir anda ortaya atıldı ve hakimi oynadı. Oynamadı. Hakim oldu, avukat oldu, mahkeme oldu... Evet sevgili torunlarım biz bütün olanları koyun gibi izledik.
        Kayseri'de bomba patladı daha geçen gün...  Ankara kaç kez patladı sayamadım bile. Geçenlerde maç çıkışı İstanbul sallandı bomba sesiyle... 2016'da bol bol patladık. Patlayan sadece şehirler olmadı, vicdanımız da patladı. "30 kişi mi ölmüş? Allah rahmet eylesin" dedik. İki gün sonra unuttuk. Neden? Yenisi patladı çünkü. Kanıksadık.. Arkadaşlarım öldü. Arkadaşlarımın arkadaşları öldü... İlerde torunlarına 2016 anlatacak olan insanlar öldü... Evet sevgili torunlarım biz bütün olanları koyun gibi izledik.
         Suriye'de insanlık öldü. Gerçi insanlık 1900lü yılların başında ölmüştü bana kalırsa ya neyse.. Çocuk, genç dinlemediler. "Bizden değilsin" deyip öldürdüler. "Biz" neydik? kimse bulamadı. Herkes birbirini katletti. şehirler yıkıldı. Kimin eline ne geçti? Benim elime geçen sadece utanç oldu. Kırmızı ışıkta eksi onbir derecede arabamda kat kat montumla ısınmaya çalışırken, çıplak ayaklarıyla ellerinde bir bez, araba camı silen çocukları gördükçe utandım. Her köşe başında, hiç bilmediği bir ülkede, bilmediği dilden konuşan insanlar arasında mendil satan çocukları gördükçe utandım. Bir gece çocuk acilde nöbetçiyken, kanlar içinde gelen Suriyeli çocuğun gözüne bakarken utandım. Öğrendiğim üç beş kelime arapçayla dikişlerini dikmeye, yaralarını pansuman etmeye çalışırken onun hiç ağlamamasından utandım. Ah be çocuk o kocaman gözlerinle neler gördün geçirdin altı yıllık küçücük ömründe? Ne yaşadın da bıraktın ağlamayı?  Evet sevgili torunlarım biz bütün olanları koyun gibi izledik.
          Utanıyorum diyorum ya. Geçer.. Eminim vicdanımızın, insanlığımızın öldüğü gibi utancımız da ölür bir gün ve biz daha da görmezden gelmeye başlarız. Bir gün sıra bize geldiğinde de koyun gibi değil kuzu kuzu gideriz kasabımızın yanına. Alışkınız ya yormayız hiç celladı da.
         Evet sevgili torunlarım, size güzel şeyler anlatamadım. Güzel günler göreceğiz, güneşli günler demek isterdim size Nazım'dan... Diyemedim. Bu kadar boşvermişlik içinde güzel günler istemeyi kendime hak görmedim. Belki sizin nesliniz daha "insan" olur da yıkarsınız bu düzensizliği. Belki beyni sadece organ olduğu için taşımazsınız da düşünmek için kullanırsınız. Kalbiniz sadece ruhsuz bedeninize kan pompalamak yerine bizim nesil gibi, vicdanınızı da besler.. Belli mi olur?
Not: Evet evet herkese mutlu, güzel, yeni yıllar. En çok da sana adını bilmediğim, acildeki Suriyeli çocuk. En güzel yıl senin olsun...