Prenses Sokak Kedisi

     Kendimi yıllar sonra bir ev bulmuş sokak kedisi gibi hissediyorum. Biliyorum ki ruhum hala savaşçı. Ama savaşmama gerek yoksa neden minnoş bir ev kedisi gibi davranmayayım ki? Eğer bir gün kapıdışarı edilirsem veya hayatta kalmak için köpeklere kafa tutmam gereken günleri özlersem yeniden çıkarırım tırnaklarımı. Şimdilik bunların hiçbirine ihtiyacım yok. Sevildiğimi hissettiğim sıcak evimde yarının hesabını yapmadan yaşıyorum.
      İşte son bir yılımın özeti...
      Zamanım yoktu, asistanlık zor, Bursa'ya alışma sürecindeydim gibi bahaneler yazmayacağım. Biliyorum ki insan yapmak istedikten sonra her şeye zaman yaratabilir. Sadece yazmak istemedim. Çok sevdiğim instagrama artık fotoğraf atmak istememem veya gece hayatı yerine akşamları erkenden uyumayı tercih etmem gibi. Sanırım çok fazla paylaşmak, dağıtmak yerine toplanmayı, toparlanmayı seçtim.
    Yapmaktan aşırı decede mutlu olduğum bir işim var. Denize sadece 20 dakika uzaklıkta yaşıyorum. Spor yapmayı asla ihmal etmiyorum. Tüm yeteneksizliğimi görmezden gelip tango öğreniyorum. İngilizeyi hala anlamadığım için saatlerce sızlanarak makale çevirisi yapıyorum. Enerji sömürücü insanları çevremde barındırmıyorum. Eskiden yaptığım gibi boyumdan büyük riskler alıp altlarında ezilmiyorum. Sonuçlarına katlanamayacağım anlık kararlar yerine daha temkinli adımlar atıyorum.
    Sonuç olarak boyumu aşan sularda yıllar yılı boğulmuş birisi olarak şunu söyleyebilirim ki sığ suda canını riske atmadan yüzmenin de başka bir keyfi var.