Alışırsın Yani

          İnsanoğlu bukalemun misali...  Alışırsın yani...
          Her gün yeni insanlarla karşılaşıyoruz, tanışıyoruz. Yanımızdan bir sürü tanımadığımız yüz geçip gidiyor. İçlerinden bazıları hayat çemberimize küçücük olarak yapışıyor. Kimileri yapıştıkları gibi, bir süre sonra kopup gidiyor yaşam deryası içinde. Kimileri büyümeye çalışırken ya biz engel oluyoruz ya onlar. Bir boyutta kalıp öylece devam ediyorlar hayatımızda var olmaya. Kimilerini zararlı ot misali biz söküp atıyoruz henüz çok da varlıkları belli değilken. Ama kimileri var ki... İşte en tehlikeli grup..
         Onlar da diğerleri gibi küçücük giriyorlar hayatımıza. Ama sonra adeta  uterusa yapışan embriyo misali çoğaldıkça büyüyorlar. Büyüdükçe invaze olup daha da çok yer kaplamaya başlıyorlar hayatımızda. Bu süreç öyle emin adımlarla ilerliyor ki bir türlü fark edip de müdahale edemiyoruz. Öylesine alıştırıyorlar ki kendilerine hayatımızın merkezine oturuyorlar. Bir süre sonra kendimizi onlarsız düşünmemeye başlıyoruz. Tıpkı bir gün çıkıp gidebileceklerini düşünmediğimiz gibi. Ama gidiyorlar... Sanki bu kadar yerleşirken bize sormuşlar gibi bir anda çekip gitmeyi kendilerine hak olarak görebiliyorlar. Bazen açıklama yapma zahmetinde bile bulunmuyorlar. Kafalarında her zaman kendilerini haklı çıkartacak düşünceler oluyor zaten. Bazen de saçma sapan açıklamalarla belki özürlerle "sana zarar vermemek için" sanki bunun mazereti olabilirmiş gibi bir anda yokoluveriyorlar. Öyle bir boşluk oluyor ki tarifi imkansız. Görünmeyen bir uzvunuz varmış da artık yokmuş gibi. Bir parçanız kopup rüzgara karışmış gibi. Hayat melodiniz bir anda notalarını kaybetmiş gibi... Değişik, tuhaf.. Ondan öncesi nasıldı ki? Kimle konuşuyordum? Kiminle dertleşiyordum? Sabah nasıl uyanıyordum? Hangi şarkıyı dinliyordum? Sorular zihni öyle bir işgale geçer ki tüm savunma sistemi çöker. Biranda her şey alt üst olur. Tüm dengeler şaşar. Böylece insanın çöküşü başlar.
           İnsanoğlu bukalemun misali... Alışırsın yani. Canın yana yana ağlaya sızlaya alışırsın. Yok size verebilecek bir tavsiyem.  İnsan hiç kendini bir gün uyanıp da gökyüzünü ya da güneşi yerinde bulamamaya alıştırır mı? Veya alıştırabilir mi? Keşke kimseye böyle alışmayın diyebilsem. Ama ben ne kadarını yaptım ki size ne diyeyim? Balkona konan uğur böceğinin arkasından gitti diye saatlerce ağlayan insanım ben. İnanmadığımı söyleyemem belki ama şunu biliyorum ki alışırsın...