hastanede bir gün

            bugün benim için küçük insanlı için çok büyük bir şey yaptım: ilk dikişimi attım. fıtık ameliyatı sonrasıydı... dışarıda boğucu bir sıcak vardı. ameliyathanede dereceler 19 dereceyi gösteriyordu. bütün ekip yeşiller içerisinde steril bir vaziyetteydi. lokal anesteziyle belden altı uyuşturulmuş hasta kendini benim güvenli ellerime bırakmıştı. işin önemsiz kısmı olan ameliyatı bitiren babam asıl zor kısmı bana bıraktı: DİKİŞ aldım iğneyi ipliği elime hemşireye seslendim: pensssss o an durdu zaman ağzımdan çıkan ssss ler uzadıkça uzuyordu sanki. ilahi bir güçle dolmuştu ameliyathane. ve işte o an iğneyi hastanın derisine soktum. kesik "beni dik beni dik" diye bağırıyordu sanki. adını ilk kez duyduğum kullanmayı o an öğrendiğim aletler eşliğinde bitirdim işimi.
            ikinci ameliyat kıl dönmesiydi. toplamda girdiğim 7. ameliyat olma özelliğini taşıyan bu ameliyat eminim kendiyle bu özelliği bakımından gurur duyuyordur.
            acillerin ne kadar sıkıcı olduğundan bahsetmiş miydim? bugün sabah saat 8den 11e kadar acildeydim. yapılan işler:pansuman (tentürdiyotlu bezi bas yapıştır), tansiyon ölçme ve inramüsküler enjeksiyon yani kas içi iğne. kendimi ameliyathaneye zor attım. o an anladım ben cerrah olmak için doğmuşum. pratisyenlik felan hiç bana göre değil. bugün anladım ki TUS'u kazanmak benim için şart. yoksa kafayı yerim sağlık ocağında felan. bu durumda tek gerçek:çok çalışmam lazım çokkkkk. mutlu günler:)
NOT: gerek faceden gerekse msnden blogumla ilgili attığınız mesajlar için hepinize teşekkür ederim. hepsini dikkate aldığıma emin olabilirsiniz :)