En kötüsü de bir insanı yaşarken kaybetmek. Bir sevdiğini, hatta çok sevdiğini... Onun hatası ya da senin hatan... Hiç fark etmez. Önemli olan yarın hayatında olmayacak olmasıdır. Başına gelen en ufak şey için onu arayamayacağını bilmek, mutluluğunu ya da mutsuzluğunu paylaşamamak... Başta sinirlenirsin. İlla ki bulursun suçlayacak bir şeyler. Zamanla yokluğu bastırır öfkeni. "Neden yaptı?"nın yerini "keşke yapmasaydı" alır. Aşkın acısı unutulur. Yeni bir aşk yeşerdi mi kalbinde eskisi hiç olmamış gibidir. Son aşk ilk aşktır. Ama dostluk, arkadaşlık... İstediğin kadar çok insan tanı, istediğin kadar sevildiğini hisset... Tutmaz eskisinin yerini. Dost kaybetmenin acısı da dostun yaşattığı hayal kırıklığının da acısı bambaşkadır. Ne zaman ilaç olur ne de başka insan.
Ben bugün iki dostumu birden kaybettim.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
1 yorum:
Bizi biz yapan kazandıklarımız değil ki,vazgectiklerimiz...
Yorum Gönder